De regenboogkinderen van de tussentijd
‘Het goud van de regenboogkoning is gestolen door de stenen man en jullie moeten hem tegenhouden voordat het te laat is.' Dit was de beginzin van het kinderfeestje dat ik vrijdag 10 december organiseerde voor mijn zoontje, dat zes werd. Ze vonden het erg spannend en ik zei dat ze goed bij elkaar moesten blijven en niet mochten huilen, want dan zou de heks Boekweit Gierst hun tranen ruiken.
Na een hele reeks opdrachten op de Zuiderbegraafplaats kwamen we aan bij mijn huis aan de Van Schendelstraat 1, alwaar we met taart op krachten konden komen. De stenen man zat nog ergens in een verduisterd lokaal op ons te wachten en de regenboogkoning had nog altijd zijn gouden maanstenen niet terug. Na de taart werden blankhouten zwaardjes met verschillende kleurtjes versierd om ze klaar te maken voor de laatste aanval
Er komen nog steeds appjes binnen van ouders die melding maken van kinderen die midden in de nacht wakker worden om over de stenenman te vertellen. Een geslaagd feestje dus.
Een vrijdag later, op 17 december, gaan de toekomstige appartementen in de voormalige school aan de Van Schendelstraat 1 in de verkoop. Op de website van Zin in Zuid, zoals het project heet, staat: ‘Met een klein beetje fantasie hoor je de vele voetstappen nog door de gang gaan, de schoolbel luiden en het schuiven van de schoolbanken over de vloer!’
Er staat niets over de stenenman of de regenboogkoning, stel ik vast. Alsof het direct van een school in een appartementencomplex is veranderd en er ondertussen niets anders is gebeurd. Ziedaar de status van gebouwenbeheerder Carex. Wij zijn onzichtbaar, stopverf voor de tussentijd. De vijf jaar die wij hier hebben gewoond tellen niet mee. Terwijl dat toch de interessantste jaren uit de geschiedenis van het gebouw zijn geweest.
In de loop der jaren is hier een mix van verschillende mensen samengekomen, waardoor een interessante woonwerkgemeenschap is ontstaan. De gepensioneerde mannen en vrouwen van Gered Gereedschap – die naaimachines, boormachines, zagen en ander gereedschap repareren om naar Afrika te verzenden – hebben me dikwijls uit de brand geholpen als er een fiets gerepareerd moest worden. De kunstenaars die hier wonen zorgen ervoor dat er altijd wel wat gebeurt. Ik heb weleens een enorme straaljager van karton in de gang gezien, een reuzentoeter, een drijvend tropisch eiland. Ook het sprookjespaleis van de regenboogkoning heb ik op die manier kunnen lenen. Het stond ingepakt in de gang, het was een afstudeerproject van een Minerva-student.
Wat hier gebeurt, deze gemeenschap, is goud waard. Maar ja, de markt bepaalt tegenwoordig wat echte waarde is. Wij zijn alleen maar de regenboogkinderen van de tussentijd, die tussen regen en zon even mogen schijnen en daarna weer verdwijnen.
Ineens snapte ik waarom de stenen man niet op de website van Zin in Zuid genoemd werd. Want de stenenman, dat is natuurlijk de projectontwikkelaar zelf. Hij is diegene die hongert goud. Hij wil groeien en groeien, waardoor hij machtig en steeds vervelender wordt en op den duur niet meer te stoppen is.
Toch ben ik dankbaar hier even gewoond te mogen hebben, juist op het moment dat hier het meeste gebeurde. Ook in mijn eigen leven. Mijn kinderen zijn hier geboren en ze hebben kunnen leren wat het is om in een gemeenschap op te groeien. De school wordt gelukkig niet gesloopt, maar omgebouwd, om iets aan het nijpende tekort van woningen te doen. Tegelijkertijd wordt vergeten dat hier al mensen wonen, zonder dat er iets aan verbouwd is.
Met hybride woonwerkplekken als deze wordt duidelijk in een behoefte voorzien. Maar daar heeft de gemeente lak aan. Deze unieke goudklompjes in de stad worden daarom gretig opgevreten door de stenenmannen die deze wereld rijk is.
Deze column sprak Bram ook uit in de talkshow Talk of the Town.
Headerbeeld: Impressie Zin in Zuid
