Draaideurpolitiek
Terwijl ik naar de Vismarkt loop vraag ik me af of er wel net zo veel mensen zullen komen als in 2018. Of liever: nog meer dan toen. Om me vervolgens te realiseren hoe onzinnig die gedachte is; we hoeven niet elke keer harder te schreeuwen. Dat er überhaupt nog mensen komen opdagen is een klein wonder, na wat de bewoners van het bevingsgebied nu al jaren moeten doormaken.
Dat we nog de moeite nemen richting de Haagse politiek, waar het vorige kabinet in de laatste, god beter het, de láátste week van haar bestaan zo terloops mogelijk aankondigt dat er toch meer gas gewonnen gaat worden. Als een voldongen feit, waarover geen discussie nodig is. De premier van datzelfde kabinet gaat door een draaideur af, om door dezelfde deur weer tevoorschijn te komen als de premier van het volgende kabinet. Nieuw elan, nieuwe bestuurscultuur, schone lei: hij heeft er weer zin in. Het theater van de lach deed het beter. Een slecht toneelstuk, ik kijk niet meer.
Wat is het idee? Dat er nu gezegd kan worden: dit was een besluit van het vorige kabinet? Denkt Rutte, en met hem dat vorige kabinet, dat we hier gek zijn? Dat we geen geheugen hebben? Dat het wel weer overwaait? Dat wij elke vier jaar ook met een schone lei verder kunnen?
Ik moet denken aan Fré Meis en een Volkscongres onder de titel ‘Groningen geen wingewest!’, in Winschoten, april 1980. Ik had weinig met de gang van zaken, maar dat verzet tegen de vanzelfsprekendheid waarmee het Groningse gas voor welvaart zorgde, waarbij de plek waar het allemaal vandaan kwam op de laatste plaats kwam, dat verzet sprak me aan. We willen geen bijzin zijn, we zijn onze eigen zin.
Deze demonstratie verloopt respectvol, ingetogen bijna. Alleen op de Ubbo Emmiussingel gaan de sirenes van de tractoren me door merg en been.
Wat zijn we opgeschoten sinds de fakkeloptocht in 2018? Wordt het geen tijd de staat voor het gerecht te dagen om haar te dwingen de zorg voor haar burgers, deze Groninger burgers, op zich te nemen? Welke Groninger juristen slaan de handen ineen om dit in gang te zetten? Niet om zo een oplossing te vinden, maar om de staat ter verantwoording te roepen. Omdat de gang van zaken er een is om je dood voor te schamen. En omdat man en paard genoemd moeten worden, op straffe van. Dit dossier sleept al zo lang dat het gesprek er niet eens meer over gaat, de toeslagenaffaire (ook een schande) heeft het stokje overgenomen, lijkt het wel.
Een nieuw kabinet. Ze staan daar op het bordes, op anderhalve meter, en ze hebben er zin in. Een nieuwe ploeg mensen. Maar hier in Groningen zijn het nog steeds dezélfde mensen die weer de moed moeten opbrengen nog perspectief te zien in hun uitzichtloze situatie.
