RE: Stad // Tussenland
Een meditatieve wandeling langs de rand van Groningen
In de reprise liep Maartje ter Veen ‘Tussenland’ van Peergroup en Sijas de Groot, een luisterwandeling langs de stadsrand van Groningen. Ze hoorde er een indringende boodschap, van grote waarde voor stad en Stadjer.
Foto: Peter de Kan
Ieder kwartier vertrekken wandelende toeschouwers uit de kerk van Leegkerk, gewapend met koptelefoon en rugzak. In het oor: geluiden, woorden, vragen, muziek en stilte.
Verhalen van vroeger, de historie van plekken, de zondagschool, een terp, strijd met water. Onzichtbare veranderingen, zo toch aanwezig. Wat was is niet meer, al zijn de sporen er soms wel – als je goed kijkt.
‘Hoe meer je in jouw verbeelding duikt, hoe scherper de beelden omhoog komen.'
'Je kijkt naar hoe het hier nu is.'
'Het landschap is vergankelijk, het voorgestelde landschap is voorbij.’
Kijken, lopen, steeds weer die aansporing tot kalmte: ‘Sta eens stil.’ ‘Kijk eens om je heen.’ Op verschillende punten begint een nieuw verhaal. Van de rand van de stad naar de orde in Gravenburg.
‘Wie heeft dit ontworpen? Is dit een reflectie van het tijdsgewricht waarin dit werd gebouwd?’
Het landschap tussen Gravenburg en De Held: een school, een oude boerderij, nieuwsgierige schapen. Gemakkelijk landschap, volgens De Groot, zonder moeite laat het uitzicht zich consumeren.
‘Zou dit ooit worden volgebouwd, de leegte worden opgevuld met ringweg of huizen?’
Via dit ‘tussenland’ naar de terpen van De Held. In de wijk heerst orde: ‘Huizen als lades, de buurt als kast, de wijk het magazijn…’
‘Zou jij hier willen wonen?!’
Dan het Roege Bos, de gemaakte natuur in. Waar je bent maakt wie je bent. Alles is met elkaar verbonden, jouw identiteit is als een heel bos, wortels onder de grond geven elkaar een hand. Stukjes sterven af en stukjes komen erbij. Zo is niet alleen het landschap altijd in beweging, maar ook jouw eigen zijn.
Dan is er geen ontkomen meer aan: van speler wordt het landschap een decor en blijk jijzelf de protagonist in jouw eigen Tussenland.
Door met zoveel aandacht te wandelen en te kijken in een stukje stad maak je herinneringen. Zo krijg je een andere relatie met een deel van de stad. Als speler in het landschap komt het landschap heel dichtbij. Daar sta je dan, aandachtig in jouw stad, jouw wereld, jouw decor.
Als de stad jouw decor is, welk toneelstuk wil je hier dan spelen?
In RE: Stad schrijven we over een boek dat we lazen, een film die we keken, een toneelstuk dat we zagen of een evenement dat we bijwoonden. Wat we eruit halen 'sturen we terug' naar de stad.
