Volle borden

Wij waren, in mijn herinnering met onze jassen aan, neergeploft op het strand. Ik vraag me af of iemand ons opmerkte, we zullen er vreemd uit hebben gezien.

De spelende mensen leken van een andere planeet te komen. Ze waren onbezorgd en vrij. Wij niet. De zinvolle behandelingen van mijn vader waren op. We namen even pauze voor we hem naar huis gingen brengen. In afwachting van zijn einde.

Ook nu is het vakantie. We ploffen straks neer aan tafel, voor ons kerstdiner of een schaal oliebollen. Er is geen ruimte voor een groot verhaal – er is al genoeg. Aan ons hoofd, op ons bord.

Het was een bizar jaar van schakelen, zoeken en nieuwe gewoontes aanleren. Van jezelf, de zaak, werk en privé steeds opnieuw uitvinden.

De pandemie, de lockdown, de mutaties van het virus, ze maken ons collectief vleugellam. We snakken samen naar een normaal leven. Ons leven zoals het was.

Schepje erbij

Voor sommige mensen voelt de pandemie zoals mijn moeder en ik dertien jaar geleden naar de badgasten keken. Iedereen lijkt met hetzelfde bezig, terwijl jij met ziel en zaligheid wordt opgeslokt door een heel ander verhaal.

Nu zijn er vast ook mensen die vol bevreemding kijken naar de luxe van het klagen over de lockdown, over het eindeloze zoomen en het saaie jaar 2020. De ene urgentie verdringt de andere namelijk niet. Ze doet er een schepje bovenop.

Omschakelen is daarom niet voor iedereen even makkelijk. We hebben niet allemaal de ‘luxe’ situatie waarin de pandemie ons enige probleem is.

Blijf leven!

Natuurlijk balen we allemaal van covid-19 en moeten we het samen doen. Balen mag en hoort erbij. De vraag is wel wanneer we weer door kunnen met ‘de orde van de dag’. De meesten van ons lijken erop gericht daar uiteindelijk weer te komen. Alsof we tijdens de pandemie op een pauzeknop drukken om daarna alles weer op te pakken zoals voorheen.

Ondertussen gaat de tijd verder. We kunnen ons houden aan de maatregelen, maar hebben verder weinig invloed op het moment waarop ‘alles weer normaal is’. Als dat moment er al komt.

Niemand weet wat komen gaat. En toch heb je invloed op je eigen toekomst. Verleg daarom je aandacht!

Grijp jezelf bij de kladden: druk niet op de pauzeknop en blijf leven! Het leven laat zich namelijk niet stilzetten en misschien moeten we op een andere manier verder. Gebruik deze tijd daarom voor het bedenken van wat je wel wilt en kan, binnen de perken van wat mogelijk is.

Voor het vinden van nieuwe wegen en ideeën moet je de berm in, af van eerder ingeslagen paden. Doe een stap achteruit en kijk naar hoe het was.

Wat is jouw doel? Kom los van de vorm. Durf afstand te nemen van het oude, het bekende en bedenk nieuwe manieren van doen.

Vroeger is stuk

Na iedere heftige gebeurtenis volgt een tijd van rouw, verdriet en absolute lethargie. En ook dan gaat de tijd gewoon verder. Jij bent alleen niet meer dezelfde.

Misschien is de focus op terug naar ‘hoe het was’ daarom wel zo ontzettend zinloos. Het zou wel eens kunnen dat ‘hoe het was’ ons helemaal niet meer past. En dan heb je de tijd gebruikt met wachten op een leven waar je niet meer blij van wordt.

Misschien gaat een nieuwe weg inslaan makkelijker als iemand doodgaat. Dat is een helder verhaal, dat komt niet meer goed. De transformatie, na een bepaalde periode van apathie, is dan onvermijdelijk.

In tegenstelling tot bij een sterfgeval moeten we nu zelf bedenken dat vroeger stuk is en niet meer terugkomt. Dat is treurig, maar ook fijn, want we mogen onze toekomst anders inkleuren. Daar kunnen we vandaag mee beginnen, met of zonder pandemie.

Wellicht kom je onderweg iemand tegen die in de bizarre twilight zone van dubbele urgentie zit. Steek dan je hand uit – niet letterlijk natuurlijk. Misschien kan je een schepje van iemands bord overnemen.