Acht uur - we zitten thuis
geen grond meer onder de voeten
buiten houden lege stadsbussen
een schijn van normaliteit op
brengen niemand van A naar A
stadskoerier komt enkel zichzelf tegen
(denkt voortdurend aan Idlib)
donkere silhouetten laten schaduwhonden uit
houden altijd al afstand
een jogger van zevenenzeventig
was nooit ziek, wil dat zo houden
beent vastberaden het duister weer in
haastig aangebracht ducttape
verdeelt vreemd geworden wereld in vakken
verlaten wereldtoneel;
zoveel instructies doen de voorstelling geen goed
anderhalf bij anderhalve meter
– het nieuwe dichtbij –
de wereld een schaakbord
en wij de stukken
wat wil je zijn; loper of pion
in dit bodemloos bestaan.
Acht uur - we zitten binnen
terwijl buiten het decor
de hoofdrol heeft opgeëist.
